آب را گل نکنید

سلام

سال 1390 ه ش یه شعر نو زدم توو وبلاگ قبلی که با استقبال خوبی روبرو شد و بارها و بارها بین کاربرهای وبلاگهای ارزشی رد و بدل شد ، حتی پاش به گوشی های تلفن همراه هم باز شد.الان میخوام نسخه ی کامل شعرو توو این وبلاگ بذارم تا برای خودم و دوستان تجدید خاطره بشه.

لطفا هر کس این شعر رو خوند و دلش هوای حسین کرد برای حل شدن مشکلم دعا کنه ، خیلی خیلی محتاجم به دعاتون

آب را گِل نکُنید

شاید از دور علمدارِ حسین

مشکِ طفلان بر دوش

زخم و خون بر اندام

می رِسَد تا که از این آب روان

پُر کُنَد مشکِ تهی

بِبَرَد جرعه یِ آبی برساند به حرم

تا علی اصغرِ  بی شیرِ رباب

نَفَسَش تازه شَوَد

و بخوابد آرام

آب را گِل نکُنید

که عزیزانِ حسین

همگی خیره به راهند که ساقی آید

و به انگشتِ کَرَم

گره کورِ عطش بگشاید

آب را گِل نکُنید

که همین مشک برایش کافیست

تا به پایان برساند عطش تشنه لبان

و سرافراز دوباره به حرم برگردد

نه سراسیمه رَوَد

نه هراسان و شتابان و  دوان

آب را گِل نکنید

چشم یک ایل به مشکیست که پر می گردد

از همین آب ، همین رود فرات

چه بدن ها در خون

چه نفس ها محبوس

کاش ساقی ببرد راه به کانون نجات

آب را گل نکنید

که در این نزدیکی

عابدی تشنه لب و بیمارست

در تب و گریه اسیر

عمه اش این دو ، سه شب

تاسحر بیدارست

آب را گِل نکُنید

که از این رود پر از آب ،  روا نیست شما

جرعه در جرعه بنوشید ولی

تشنگی چنگ زند روی لب

نونهالان حسین بن علی

که بُوَد مهریه ی مادرشان

نه همین آب

که هر جایِ دگر رودی و نهری جاریست

مهر زهرای بتولست.

از اینست که من می گویم:

آب را گل نکنید

آب را گل نکنید

آب را گل نکنید . . .

التماس دعا

شعر از سیاهپوش حضرت حسین:   یاسر قربانی